CULTES DES GHOULES – Sinister, or Treading the Darkest Paths

CD / vinyl / cassette, Under the Sign of Garazel / Hell’s Headbangers Productions / Of Crawling Shadows Records, album 2018
(English translation below)

Projekt ten jest znany chyba już każdemu fanowi Black Metalu, a i zapewne nie tylko słuchaczom tego gatunku. Ostatnie dwa mini albumy jakie tu opisywaliśmy sporo namieszały i sukcesywnie wracają do łask na kolejne odsłuchy. Tym też sposobem, przesiadując w piwnicznych czeluściach muzyki stworzonej w nawiedzonych zakątkach umysłów CULTES DES GHOULES, postanowiłem powrócić do 'Sinister, or Treading the Darkest Paths’.

CULTES DES GHOULES ma to do siebie, że ich materiały mocno się od siebie różnią, przynajmniej w moim odczuciu. Black Metal spod ich pióra jest nacechowany ów starożytnym pierwiastkiem, wpływającym głęboko na odbiór dźwięków zespołu. Nie jest to muzyka dla każdego, to powinno zostać powiedziane już na samym początku. Jak każdy album czy pomniejsze wydawnictwo w dyskografii hordy, stykamy się tu z rytuałem, nawiedzoną atmosferą, która powolnie prywa słuchacza w swe sidła i nie wypuszcza na długo.

Struktury utworów są różne. Bywały też zróżnicowane na poprzednich wydawnictwach. Czasem jest subtelniej, a czasem ta muzyka wchodzi pod skórę bezpowrotnie. W przypadku 'Sinister…’ mamy do czynienia z tą bardziej agresywną twarzą CULTES DES GHOULES. Zbiera się tu cholerny mrok. Dźwięki, ma się wrażenie jakby ta muzyka dobiegała z samego grobowca, jakby była stworzona zza grobu. I poniekąd może taki opis może się wydawać naiwny, ale maniacy ich twórczości zdecydowanie wiedzą o czym tu mowa. Atmosfera gęsta od odoru śmierci, a zarazem pełna szaleńczych i poza zrozumieniem klątw i czarów rzucanych w lasach przy pełni księżyca. Pomijając fakt, że zespół ten wypracował najlepszą formę przekierowania czystego Zła z dźwięków w umysł słuchacza, tak odnoszę wrażenie, że jest to najbardziej zły, trupi album w dorobku Polaków.

Black Metal z jakim się tu zetkniemy to również jego eksperymentalna forma. Sporo tu wolnych powtórzeń, zawodzeń wokalnych absolutnie opętanych i jedynych w swoim rodzaju. Momentami kompozycje korzystają z instrumentów klawiszowych, a te wprowadzają psychodeliczny i – co ciekawe – jeszcze bardziej grobowy nastrój. Jest tu również niemało niekonwencjonalnych rozwiązań w liniach samotnych basu czy samych riffów gitar. Pojawiają się fragmenty gdzie możemy wręcz doświadczyć quasi jazzowych kompozycji lub psychodelicznego rocka. To samo z partiami perkusji, które niejednokrotnie są cholernie hipnotyczne, zaaranżowane w sposób aby uchwycić esencję rytuału. Słuchając tych segmentów utworów przeżywa się ówże nieświęty obrzęd wraz z muzyką.

Brzmienie materiału to istny kolos. Produkcja jest brudna, obskurna do granic możliwości, wzbudza strach i wprawia w stan gonitwy myśli. Z drugiej strony bezproblemowo możemy usłyszeć wszystkie partie instrumentów i wokali. Paskudne dźwięki tańczą ze sobą w groteskowej harmonii.

Jak zawsze, w przypadku CULTES DES GHOULES, bardzo dużą role odgrywają wokale i są kwintesencją muzyki. Nie chcę w żaden sposób umniejszać ról poszczególnych instrumentów, jednakże forma i możliwości wokalne Marka (Mark of the Devil) nie mają sobie równych. Większość wokalistów przy nim mogłaby nucić piosenki w przedszkolach. Groza i napięcie w poszczególnych liniach jakie są tu budowane, to majstersztyk. Samotny byt, istnienie pełne szaleństwa, zawodzące i wyjące w ruinach katedry. Jest w nich coś pierwotnego, chłodnego. Tu jawi się właśnie teatralny aspekt muzyki CDG, o którym o ile mnie pamięć nie myli wspominałem w poprzedniej recenzji ich materiałów.

Utwory nie są nastawione na szybki galop do przodu bądź na powolne snucie się i torturowanie słuchacza mozolnym tempem tudzież ciężarem. Kompozycje są bardzo zróżnicowane. Czasami ma się wrażenie jakby sięgano po improwizację, jakby niektóre partie utworów powstały 'na żywo’ podczas sesji nagraniowej. Jakby jednak nie było, przyznaję, że końcowy efekt bardziej niż zachwyca. Riffy gitar są surowe, powtarzalne, absolutnie niewyszukane. Od strony gitar mamy tu najczarniejszy hołd dla sceny lat 90-tych.

’Sinister, or Treading the Darkest Paths’ to arcydzieło samo w sobie. Muzyka ta to pokaz minimalizmu opartego na głębokiej ekspresji, na grze atmosferą jaka wypływa z albumu. Black Metal wprost zza grobu, nawiedzony i absorbujący uwagę odbiorcy. Powiem to raz jeszcze, to nie jest album (jak i cała twórczość CULTES DES GHOULES) dla przeciętnego metaluszka. Muzykę Polaków trzeba zgłębiać, celebrować, rozkrawać sztyletem całun ciemności by doświadczyć kolejnych poziomów odbioru tej sztuki. Tego nie trzeba polecać, ci co wiedzą i tak kupią.

(English version)

This project is probably already known to every fan of Black Metal, and probably not only to listeners of the genre. The last two mini-albums we’ve described here have stirred up quite a lot and are gradually returning the favor for further listening. Thus, sitting in the basement depths of music created in the haunted corners of CULTES DES GHOULES’ minds, I decided to revisit 'Sinister, or Treading the Darkest Paths’.

CULTES DES GHOULES has it that their material differs strongly from each other, at least in my opinion. Black Metal from under their pen is characterized by that ancient element, deeply affecting the reception of the band’s sounds. This is not music for everyone, this should have been said at the very beginning. Like every album or minor release in the horde’s discography, we are confronted here with a ritualistic, haunted atmosphere that slowly snatches the listener into its trap and doesn’t let go for long.

The song structures vary. They also varied on previous releases. Sometimes it’s more subtle, and sometimes this music gets under your skin irrevocably. In the case of 'Sinister…’ we are dealing with this more aggressive face of CULTES DES GHOULES. A sickly darkness gathers here. The sounds, it feels as if this music is coming from the tomb itself, as if it was created from beyond the grave. And in a way such a description may seem naive, but the maniacs of their work definitely know what they are talking about here. The atmosphere is thick with the stench of death, and full of frantic and beyond comprehension curses and spells cast in the woods under a full moon. Leaving aside the fact that this band has developed the best form of redirecting pure Evil from the sounds into the mind of the listener, I get the impression that this is the most evil, truculent album in the Poles’ output.

The Black Metal we encounter here is also its experimental form. A lot of slow repetitions here, vocal wails absolutely possessed and unique. At times the compositions make use of keyboards, and these introduce a psychedelic and, interestingly, even more sepulchral mood. There are also quite a few unconventional solutions in the lone bass lines or the guitar riffs themselves. There are passages where we can even experience quasi-jazz compositions or psychedelic rock. The same with the drum parts, which are often damn hypnotic, arranged in a way to capture the essence of the ritual. Listening to these song segments, one experiences that unholy ritual along with the music.

The sound of the material is a veritable colossus. The production is dirty, sordid to the extreme, inspires fear and puts us in a state of mind-chasing. On the other hand, we can seamlessly hear all the instrument parts and vocals. Nasty sounds dance with each other in grotesque harmony.

As always, with CULTES DES GHOULES, vocals play a very big role and are the quintessence of the music. I do not want in any way to belittle the roles of individual instruments, however, the form and vocal abilities of Mark (Mark of the Devil) are second to none. Most vocalists next to him could hum songs in kindergarten. The horror and tension in the individual lines that are built here is a masterpiece. A lonely existence, an existence full of madness, wailing and howling in the ruins of the cathedral. There is something primal and chilling about them. This is where the theatrical aspect of CDG’s music comes out, which, if memory serves me correctly, I mentioned in a previous review of their material.

The songs are not set to gallop forward quickly or to slowly drift and torture the listener with a strenuous pace or weight. The compositions are very diverse. Sometimes it feels as if improvisation is being resorted to, as if some parts of the songs were created 'live’ during a recording session. Be that as it may, nevertheless, I admit that the end result more than impresses. The guitar riffs are crude, repetitive, absolutely unsophisticated. On the guitar side, here we have the darkest homage to the 90s scene.

’Sinister, or Treading the Darkest Paths’ is a masterpiece in itself. The music is a display of minimalism based on deep expression, on playing with the atmosphere that flows from the album. Black Metal straight from beyond the grave, haunting and absorbing the listener’s attention. I’ll say it again, this is not an album (as well as the entire output of CULTES DES GHOULES) for the average metalhead. The music of the Poles needs to be explored, celebrated, the shroud of darkness needs to be daggered to experience the next levels of reception of this art. This doesn’t need to be recommended, those who know will buy anyway.

Tracklist:
1. Children of the Moon
2. Woods of Power
3. Day of Joy
4. The Serenity of Nothingness
5. Where the Rainbow Ends

Band:
https://cultesdesghoulesofficial.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/CultesDesGhoules/

Label:
https://shop-hellsheadbangers.com/
https://www.facebook.com/hellsheadbangers
https://www.instagram.com/hellsheadbangers
http://hellsheadbangers.bandcamp.com/
https://www.utsogp.pl/
https://www.facebook.com/utsogp
http://www.black-death-satan.de/
https://ocsr.bandcamp.com/

Autor: W.