NEOCORTEX – Am Ende des Feuers
9 lutego, 2023
CD, Wasted Life Records, album 2022
(English translation below)
Założony w 2001 roku przez gitarzystę Johna Nevera i basistę Stephana NEOCORTEX jest kolejnym przykładem na rozkwit niemieckiej sceny black metalowej. W swojej dyskografii mają dwa pełne albumy, z których „Am Ende des Feuers” jest ich najnowszą propozycją i przedmiotem niniejszej recenzji. Trwający 47 minut „Am Ende des Feuers” to całkiem solidna dawka tradycyjnego, a zarazem unikalnego black metalu. Są tu intro, outro i interludia, więc w sumie ten album to coś więcej niż tylko wybór pojedynczych utworów. Choć na pierwszy rzut oka przypomina inne podobne zespoły, to jednak w ramach czasowych płyty dzieje się bardzo dużo, więc wielokrotne i skoncentrowane odsłuchy zostaną nagrodzone.
NEOCORTEX jest całkowicie świadomy swojego pomysłu na to jak powinna brzmieć ich muzyka. Zakładam, że ma to związek z dojrzałością i doświadczeniem, które zdobyli przez lata, nie tylko w tym, ale także w kilku innych zespołach i projektach, ponieważ nie ma tu tanich intencji, aby wdrożyć coś krzykliwego lub modnego, ale też nie ma tu mowy o dostarczeniu czegoś, co brzmi zbyt zakurzone. Nie ma tu jednak tanich chęci wdrożenia czegoś krzykliwego czy modnego, ale też nie ma tu mowy o dostarczeniu czegoś, co brzmi zbyt zakurzone. Na pierwszy rzut oka jest to klasyczny black metal, hołdujący ołtarzowi lat dziewięćdziesiątych i trzymający się cienkiej linii pomiędzy podchodzeniem do gardła słuchacza poprzez atakowanie tremolami i blastami, ale również pokazujący szereg znakomitych melodii, za które ten gatunek zyskał wiele szacunku. Celem NEOCORTEX jest połączenie kontrastujących ze sobą elementów bólu i agonii, ale także wniesienie na stół pewnych przebłysków nadziei i światła.
To co sprawia, że ten materiał jest tak fascynujący to kontrast penetracji przez mocne akordy, tremolo i wybuchowe wzory, ale także spokojne i wyluzowane momenty prezentowane przez akustyczne sekcje i wzniosłe harmonie. Ta mieszanka trzaskających gitar rytmicznych i spiralnych melodii wiodących, a wszystko to wsparte precyzyjną sekcją rytmiczną, kilkoma bardziej dysonansowymi momentami oraz wyjącym i rozpaczliwym wokalem, czyni ten album odpowiednio monumentalną i monolityczną płytą black metalu z wystarczającą ilością różnorodności, aby utrzymać zainteresowanie słuchacza przez cały czas grania. Melodie przewodnie wprowadzają nastrój udręki i melancholii, i choć czasem są zepchnięte nieco na drugi plan, to zawsze są obecne i dominują nad różnymi emocjami. W powtarzających się motywach jest zawodzenie i szlochanie, wciągające słuchacza coraz głębiej w muzykę.
Największą siłą zespołu jest pozornie bezwysiłkowe łączenie ciężkości z pieczołowicie wypracowanymi warstwami atmosfery i harmonii. Klasyczne tremolo i melodia ocierają się o gustowne harmonie i bardziej ambientowe i symfoniczne partie, pomysłowe struktury i kreatywne pisanie utworów. Fantastycznie płyną nie tylko pojedyncze kawałki, ale i cały album. Weźmy na przykład „In der Entfremdung”, gdzie pod koniec utworu upiorne szepty łączą się z subtelnymi kobiecymi wokalami i delikatną melodią, idealnie wtapiając się w następny utwór, który wyrywa się z bramy z ogniem i siarką.
Ogólnie „Am Ende des Feuers” było dla mnie dużym i pozytywnym zaskoczeniem. Produkcja również jest dobra, choć może być tylko trochę do poprawy. Nie jestem ekspertem, ale perkusja brzmi dla moich uszu trochę blaszanie, a szkoda, bo człowiek za zestawem dostarcza ładny i zniuansowany efekt. To jednak drobny punkt dla krytyków. Kciuki w górę również za okładkę, która dopełnia świetny i przekonujący pakiet.
(English version)
Formed in 2001 by guitarist John Never and bass player Stephan NEOCORTEX are another example for the flourishing German black metal scene. Their discography includes two full lengths, with “Am Ende des Feuers” being their newest offering and subject to this review. Clocking in at 47 minutes this is a pretty meaty dose of traditional yet also unique black metal. There are intros, outros and interludes so overall this album is more than just a selection of single songs. While at first glance reminding of other similar acts there is a lot going on within the timeframe of the record so repeated and concentrated listens will be rewarded.
NEOCORTEX are totally aware of their idea how their music should sound like. I assume this has something to do with the maturity and experience they have gained over the years, not only with this but also some other bands and projects, as there are no cheap intents to implement anything flashy or trendy. That being said they also have avoided going down the route of delivering something that sounds too dusty. On the surface this is pretty much classic black metal stuff, hailing at the altar of the nineties, and walking the fine line between going for the listener’s throat by attacking with tremolos and blast-beats, but also showing a range of outstanding melodies for which this genre has gained a lot of respect. The goal of NEOCORTEX is to blend contrasting elements of pain and agony, but also bring some glimmers of hope and light to the table.
What makes this stuff so fascinating is the contrast of penetration by hefty chords, tremolo runs and blasting patterns, but also calm and laid-back moments presented by acoustic sections and lofty harmonies. This mix of cracking rhythm guitars and spiraling lead melodies, all underpinned by the precise rhythm section, some more dissonant moments, and howling and desperate vocals, makes this album a fittingly monumental and monolithic slab of black metal with enough variety to keep the listener’s interest over the whole playing time. The lead melodies channel moods of anguish and melancholy, and while they are sometimes pushed a bit into the back they are always present and dominating the different emotions. There is a wailing and weeping sound in the recurring motifs, pulling the listener deeper and deeper into the music.
The biggest strength of the band is the seemingly effortless combination of heaviness and the carefully crafted layers of atmosphere and mind-blowing harmonies. Classic tremolo runs and melody rub shoulders with tasteful harmonies and more ambient and symphonic parts, inventive structures, and creative songwriting. There is a fantastic flow not only to single cuts, but the album as a whole. Take e.g. “In der Entfremdung”, where at the end of the song ghostly whispers combine with subtle female vocals and a soft melody, perfectly blending into the next track which storms out of the gate with fire and brimstone.
Overall “Am Ende des Feuers“ has been a big and positive surprise for me. The production is also good, although there might be just a little bit room for improvement. I am not an expert, but the drums sound a little bit tinny to my ears which is a shame, as the man behind the kit delivers a nice and nuanced performance. This a minor point for critics though. Thumbs up also for the cover artwork, which is rounding off a great and convincing package.
Tracklist:
1. Einklang
2. Fremder Bruder
3. In der Entfremdung
4. Am Ende des Feuers: Teil 1 – In Flammen
5. Nothing
6. Sic Transit Gloria Mundi
7. Am Ende des Feuers: Teil 2 – Die Stille der Zweifler
8. Flammenspiel
9. Wie ein karges Lächeln
10. Ausklang
Band:
https://n-o-x.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/officialneocortex
https://www.instagram.com/neocortexofficial
Label:
none
Autor: Alex
